Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Sam seks i tortury.
Najciekawsza rzecz, czyli hisoria samej Sibby, została bardzo skrojona i zostawiona praktycznie na sam koniec. A szkoda, bo po przeczytaniu dylogii Haunting Adeline, chciałam dowiedzieć się więcej o tej postaci

Sam seks i tortury.
Najciekawsza rzecz, czyli hisoria samej Sibby, została bardzo skrojona i zostawiona praktycznie na sam koniec. A szkoda, bo po przeczytaniu dylogii Haunting Adeline, chciałam dowiedzieć się więcej o tej postaci

Ta książka była jak narkotyk, sięgając po nią, nie mogłam przestać jej czytać, a z każdą stroną chciałam coraz więcej.
Naprawdę, ostatnio mam problem ze skupieniem się na czytaniu, a w przypadku "My, dzieci z dworca zoo" ten problem na chwilę zniknął. Chciałam czytać więcej i więcej. Wpadałam w taki wir czytania, że nie mogłam przestać. Chciałam rzucić wszystko (a to m.in. był czas półfinałów eurowizji - czyli mojej totalnej miłości) byle tylko czytać.

Przynajmniej do czasu. Trochę przed połową książki zaczęło mnie to wszystko nużyć. Czułam, że ciągle czytam o tym samym.
I tak, w pewien sposób każda strona była potrzebna i ważna, bo wycięcie fragmentów z historii Christiane mogłoby być bez sensu. Jednak nie oznacza to, że było to dla mnie aż tak interesujące, żeby chętnie kontynuować książkę. Były momenty, które łapały mnie za serce, ale były to tylko fragmenty. Ciągle czekałam na jakiś przełom.

To był przerażający obraz dziewczynki staczającej się na samo dno. Obraz zaniedbania na tak wielu płaszczyznach.
Najbardziej irytującą i denerwującą częścią tej książki byli wszyscy, którzy zawiedli Christiane, którzy nie pomogli jej wyrwać się z nałogu. "My dzieci z dworca zoo" to idealny przykład zaniedbania ze strony rodziny, rządu czy opieki zdrowotnej. Ale też smutne przypomnienie, że czasami nie jesteśmy w stanie pomóc bliskiej osobie, jeśli ona sama nie chce pomocy.

Jest jedno słowo, które dla mnie opisuje tę książkę, a jest to "frustracja".

Ta książka była jak narkotyk, sięgając po nią, nie mogłam przestać jej czytać, a z każdą stroną chciałam coraz więcej.
Naprawdę, ostatnio mam problem ze skupieniem się na czytaniu, a w przypadku "My, dzieci z dworca zoo" ten problem na chwilę zniknął. Chciałam czytać więcej i wię...

Rozwiń

Zwiń

“Mianem bliźniaczych płomieni określa się dwie połówki jednej duszy mieszkającej w dwóch różnych ciałach.”

“Bliźniaczy płomień” to historia o stracie i chłopakach, którzy próbują sobie z nią poradzić. Ciągnięci magiczną siłą natrafiają na siebie i wtedy dzieje się magia…

Bardzo byłam ciekawa tej historii, bo napisał ją bookstagramer, którego twórczość w internecie jest mi znana. Widziałam też same pozytywne recenzje, dlatego tym bardziej nie czekałam zbyt długo, żeby po tę książkę sięgnąć.

Zaczynając tę książkę nie wiedziałam, że jest w niej realizm magiczny, co już na samym początku trochę wybiło mnie z klimatu. Nie jestem jego fanką, jednak jeśli jest zrobiony dobrze, to wtedy jak najbardziej mi nie przeszkadza. Tutaj, chyba nie do końca mi to zagrało. Skąd wzięły się moce chłopaków? Dlaczego tylko oni je mają? Jakie są ich zasady? To nie zostało wytłumaczone, a same magiczne umiejętności były “bo tak”.

Język jest/stara się być, bardzo młodzieżowy, jednak nie jest w tym konsekwentny. Lubię książki, w których mogę znaleźć piękne zdania czy uniwersalne prawy lub rady, jednak tutaj były one raczej banalne, co odbierało im tej wyniosłości.

Może się wyłamię, ale moim zdaniem, gdyby akcja działa się w Polsce, to książka by na tym zyskała. Brakuje queerowych romansów dziejących się w naszym kraju.

Sam romans dla mnie był dość płaski. Nie czułam chemii między bohaterami, a też przez to, że od razu mamy zasugerowane, że są oni bratnimi duszami, to jakoś mniej przeżywałam ich ważne momenty. Zdaję sobie z tego sprawę, że raczej każdy romans kończy się tak samo i my, jako czytelnicy, jesteśmy tego świadomi, jednak nie potrzebuję na początku książki mieć co do tego przypomnienia.

Niestety nie polubiłam się z tą książką, jednak jeśli autor napisze coś jeszcze, to jestem pewna, że dam mu kolejną szansę.

“Mianem bliźniaczych płomieni określa się dwie połówki jednej duszy mieszkającej w dwóch różnych ciałach.”

“Bliźniaczy płomień” to historia o stracie i chłopakach, którzy próbują sobie z nią poradzić. Ciągnięci magiczną siłą natrafiają na siebie i wtedy dzieje się magia…

Bardzo byłam ci...

Rozwiń

Zwiń

Szczerze, to nawet nie wiem, o czym dokładnie była ta książka. Tu jest wszystko i nic, bo mamy dużo wątków, jednak one są tak poszatkowane i niedokończone, że nic nie dostajemy w pełni.

Nie podobał mi się język, zbyt poetycki, ale w taki tani sposób. Myślę, że część mnie umarła przy niektórych porównaniach czy opisach scen, np porównanie przecinka do płodu czy moment umierania przerwany opisem seksu. Czułam, że niektóre zdania nie mają sensu, tylko są napisane, bo brzmią "mądrze".

Szczerze, to nawet nie wiem, o czym dokładnie była ta książka. Tu jest wszystko i nic, bo mamy dużo wątków, jednak one są tak poszatkowane i niedokończone, że nic nie dostajemy w pełni.

Nie podobał mi się język, zbyt poetycki, ale w taki tani sposób. Myślę, że część mnie umarła przy niekt...

Rozwiń

Zwiń